در بدو ورود نوزاد به این دنیا، شایسته است با روشن ترین افق ها و بهترین آرزوها، خوش‌آمدگویان به پیشوازش رویم. و در اولین سال های زندگی مادی اش، او را حمایت کنیم تا در بدنی که میراث ژنتیکی اوست قرار گیرد، به آن انس گرفته و مهارش را برای رفع نیازها بدست گیرد.
نوزاد از دو راه با بدن خود آشنا می شود:
۱. با حرکت دادن بخش های مختلف آن
۲. با نوازش و تماس فیزیکی که با او برقرار می شود
که در هر دو مورد بالا مهم است نوزاد از محیط فیزیکی و اطرافیان احساس امنیت بگیرد.
کودک هر آنچه از انگیزه و معنا برای پیش رفتن در دنیا لازم دارد در درون خود دارد و برای رسیدن به توانمندی های حرکتی نه به کمک بزرگسال نیاز دارد و نه به تشویق شدن. بنا نیست ما به نوزاد آموزش دهیم که چطور حرکت کند. در عین حال، با او به عنوان موجودی ناتوان برخورد نمی کنیم. بزرگسال نقش فراهم کننده و نگهدارنده ی بستری خالی از هیاهو و امن برای نوزاد را بر عهده دارد تا کودک در آن شروع به نمایش درون خود و شکوفا شدن نماید.
در دل سه سال اول زندگی کودک، سه هدیه برای او قرار داده شده:
۱. راست ایستادن بر دو پا و راه رفتن
۲. کلام که در نتیجه ی حرکت رشد می یابد. برای رشد کلامی، کودک علاوه بر حرکت های فیزیکی، به شنیدن کلام اطرافیان و نیز به مکالمه ی مستقیم با بزرگسال نیاز دارد.
۳. تفکر که در نتیجه ی کلام رشد می یابد
درباره این سایت