تقدیم به دنیل که این صحنه را به تصویر کشید:
می شد حدس زد،
تنها اگر لحظه ای،
فقط برای زمان گذرنده ای مثل خودت،
خود را به آغوش زمین می سپردی،
در تخت چمنش آرام می گرفتی،
و نگاهت،
همین که نگاهت در آسمان شناور می شد،
از آن بالا،
آرامشی بر دست و پای کوچکت،
که کمتر سر توقف دارند،
می بارید.
چه خوب که مزه مزه اش کردی!
درباره این سایت